ಧೃತಿಗೆಟ್ಟ ಪದಗಳ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿಭಟಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ಈ ಬುಧವಾರ, ಗುರುವಾರ ಮತ್ತು ಶುಕ್ರವಾರ ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲೆ ಅತ್ಯಂತ ಕರಾಳ ದಿನಗಳು ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವು. ನಿನ್ನೆ ಗುರುವಾರದ ಸುದ್ದಿ ಚ್ಯಾನೆಲುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಂಬಯಿಯ ಹೆಮ್ಮೆಗಳಲ್ಲೊಂದಾದ ತಾಜ್ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿಯುವುದನ್ನು, ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ ಟರ್ಮಿನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ರಕ್ತ ನೀರಿನ ಹಾಗೆ ಹರಿದಿರುವುದನ್ನು, ಲಿಯೋಪಾಲ್ಡ್ ಕೆಫೆಯ ಗೋಡೆಗಳಲ್ಲಿ ತತ್ತರಬಿತ್ತರ ಹರಡಿದ ಗುಂಡಿನ ಗುರುತುಗಳನ್ನು, ನರಿಮನ್ ಹೌಸಿನ ಕಿಟಕಿಗಳ ಮುರಿದ ಗಾಜುಗಳ ಹಿಂದಿನ ಆತಂಕವನ್ನು, ಒಬೆರಾಯ್ ಟ್ರಿಡೆಂಟಿನ ಗಾಂಭೀರ್ಯ ಭೀತಿಗೆಡೆಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿರುವುದನ್ನು ನನ್ನ ಕರ್ಮವೆಂಬ ಹಾಗೆ ನೋಡುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಮಧ್ಯಕ್ಕೆ ಸಿಲ್ಲೀ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತ ಅಸಂಬದ್ಧ ಕಮೆಂಟರಿ ಉದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಟಿವಿ ವರದಿಗಾರರ ಮೇಲೂ ಸಿಟ್ಟು ಬರದಷ್ಟು ಮೆದುಳಿಗೆ ಗರಬಡಿದಂತಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈವತ್ತು ಬೆಳಗ್ಗೆ..

ಜನರ ಮೇಲೆ ಬುಲೆಟು ಸಿಡಿಸುವಾಗ, ಗ್ರೆನೇಡು ಎಸೆಯುವಾಗ ನಗುತ್ತಿದ್ದ, ಬೈಗುಳ ಸುರಿಸುತ್ತಿದ್ದ, ಮಕ್ಕಳು, ಹೆಂಗಸರು, ಕೊನೆಗೆ ನಾಯಿಗಳನ್ನೂ ಬಿಡದ, ಯಾವುದಾದರು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವ ಹುಡುಗನ ಥರದ ಈ ಕೋಲ್ಡ್ ಬ್ಲಡೆಡ್ ಆತಂಕವಾದದ ಹೊಸ ಚಹರೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ನಡುಕ, ಕೋಪ ಎರಡನ್ನೂ ಹುಟ್ಟಿಸಿತು. ಭೊರೆಂದು ಬಿಕ್ಕಿಬಿಕ್ಕಿಅ ಳುತ್ತಲೆ ಇಡ್ಡೇನೆ.. ಏನಾಗುತ್ತ ಇದೆ ಇದೆಲ್ಲ? ಇಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಹೇಗೆ ನುಗ್ಗಿಬಂದರು ಅವರು? ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಬಲಿಯಾದ ಪೊಲೀಸು ಪಡೆಯ ಸಮರ್ಥ  ಆಫೀಸರುಗಳ ಕೊರತೆಯನ್ನು ದೇಶಕ್ಕೆ, ಅವರ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಯಾರು ತುಂಬಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ? ಸತ್ತ ಕಂದಮ್ಮಗಳು, ಮಕ್ಕಳು  ಏನು ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡಿದ್ದವು? ಎಷ್ಟು ಮನೆಗಳ ದೀಪಗಳು ಆರಿದವೊ? ಏನು ಮಾಡಬೇಕು ನಾವು? ಯಾಕೆ ಹೀಗಾಯಿತು ಮಾರಣಹೋಮ? ಮತ್ತೆ ಇದನ್ನು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ತಮ್ಮ ವೋಟುಬ್ಯಾಂಕ್ ತುಂಬಲು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಒಂದಿಷ್ಟು ಸೈಕೊಪಾತಿಕ್ ಕೊಲೆಗಾರರಿಂದ ಒಂದಿಡೀ ಕೋಮಿನ ಜನ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಭೀತಿಯಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಸಾಗಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ಹಿಂಸೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ ಅಟ್ಟಹಾಸದಲ್ಲಿ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲದಾಗುತ್ತದೆ..

ನನ್ನ ಪದಗಳು ಧೃತಿಗೆಟ್ಟು ಕೂತಿವೆ. ಕೊಂಚಕೊಂಚವಾಗಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಾಚಿ ಒಟ್ಟುಮಾಡಿಕೊಂಡು ಪ್ರತಿಭಟಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಇದು ನಮಗೆ ಬೇಡ. ಇನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ನೋಡಲಾಗದು. ಇದು ಕೂಡದು.

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: www.graphics8.nytimes.com