ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗಿನ ಖುಷಿ ಮತ್ತು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗಿನ ನೋವು

 

“I let my head fall back, and I gazed into the Eternal Blue Sky. It was morning. Some of the sky was yellow, some the softest blue. One small cloud scuttled along. Strange how everything below can be such death and chaos and pain while above the sky is peace, sweet blue gentleness. I heard a shaman say once, the Ancestors want our souls to be like the blue sky.”  – Shannon Hale, Book Of a Thousand Days.

“ಕೊಳೆತ ಹಣ್ಣು ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿದ್ರೆ ಅದನ್ನ ಎತ್ತಿ ಬಿಸಾಡಲ್ವ? ಹಂಗೇ ಬಿಟ್ರೆ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಹಣ್ಣುಗಳೂ ಹಾಳಾಗ್ತವೆ ತಾನೆ? ಹಂಗೇ ಕಣ್ರಿ ಇದೂ. ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ ಸುಮ್ಮನೆ ಹಿಂಸೆ, ನೋವು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ರಿ?” ಆಕೆ ಬೈಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಇದು ಇನ್ನಾವುದಾದರೂ ಸನ್ನಿವೇಶವಾಗಿದ್ದರೆ ಎಂಥ ಫಿಲಸಾಫಿಕಲ್ ಹೊಳಹು ನೀಡುವಂತಹ ಸಲಹೆಯಲ್ಲವೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತ ಇದ್ದೆ. ನನ್ನೆರಡು ಕೈಗಳೂ ನನ್ನ ಮಂಡಿಯನ್ನು ನೋಯುವಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಅಮುಕುತ್ತಿದ್ದವು.

ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಬಳಬಳನೆ ನೀರು ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇತರರು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗದಷ್ಟು ನೋವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವವಳು ನಾನು ಅನ್ನುವ ಅಹಂಕಾರವಿತ್ತು ನನಗೆ. ಆದರೆ ಹನ್ನೆರಡು ವರುಷ ನಾನು ಬೇಡಬಾರದ ನೋವು ನುಂಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದು ಬರೆ ನನ್ನ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅನ್ನುವ ಸತ್ಯ ಹೊಳೆದ ತಕ್ಷಣ ದವಡೆ ತನ್ನಂತಾನೇ ಸಡಿಲವಾಯಿತು.

ಆಕೆ ಉಳಿ ಸುತ್ತಿಗೆಯಂಥದೇನನ್ನೊ ತಗೆದುಕೊಂಡು ಕುಟ್ಟತೊಡಗಿದರು. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಜೋರಾಗಿ ಅರಚಿದೆ. ಬಾಯಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ನೀರಿನಂಥದೇನೋ ಹಾರಿದಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿತು…ಶಶಿ ಹೇಳಿದ ಮೇಲೇ ಅದು ರಕ್ತ ಎಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದು.

ಕಿಡ್ನಿ ಟ್ರೇಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಹಲ್ಲನ್ನೇ ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡಿದೆ. ನನ್ನ ಹಲವಾರು ಮೊಂಡಾಟಗಳ ಪ್ರತೀಕದಂತೆ ಕಂಡಿತು.

“ಬೇಕ ಇದು? ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ಜತೆಗೇ ತಗೊಂಡು ಹೋಗ್ತಾರೆ”. ಆಯಾ ನಕ್ಕಳು.

ತಲೆಯಲ್ಲಾಡಿಸಿದೆ. ಇವನ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ, “ಮನೆಗೆ ಹೋಗೋಣ.” ಅಂದೆ.

*********

ಆಗಲೇ 2013 ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಹಲ್ಲು ಕೀಳಿಸಿದ ನಂತರ ಹಲವಾರು ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಗಿವೆ. ಪ್ರೇಮವೊಂದು ಕಳೆದುಹೋದ ನಂತರ ನಾವು ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ರುಟೀನನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಗೇ..

2012ರಲ್ಲಿದ್ದಷ್ಟು ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾಗಿ ನಾನು ನನ್ನ ಜೀವನಕಾಲದಲ್ಲಿ ಎಂದೂ ಇದ್ದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬೇಕೆಂದೇ  ಕೈಯಿಂದಾಚೆ ಜಾರಲು ಬಿಟ್ಟು ನೋಡುವುದು ಎಂಥ ಅದ್ಭುತ ಅನುಭವ! ಫೋನನ್ನು ಸುಮಾರು ಕಾಲ ಆಚೆಗೆಸೆದು ಮರೆತೇಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೆ ಇರುವ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಿದೆ. ಕಣ್ಣು ಇಂಗಿಹೋಗುವಷ್ಟು ಓದಿದೆ. ಎಲ್ಲ ಅವಕಾಶಗಳ ಗಂಟಲು ಹಿಸುಕಿ ಆಚೆ ಬಿಸಾಡಿದೆ. ಇದ್ದ ಎಲ್ಲದರ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ನಾನು ಏನಾಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಪ್ರತಿಕ್ಷಣವೂ ಗಮನಿಸಲು ತೊಡಗಿದೆ. ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಶಿಸ್ತನ್ನು ಮತ್ತೆ ಹೆಕ್ಕಿ ಜೋಡಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದೆ. ಇದಾವುದೂ ಚೂರೂ ಸುಲಭವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಉಹುಂ.

ಈವತ್ತು ಬೆಳಜಾವ ವಾಕಿಂಗ್ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಎದುರು ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬರು ಈವತ್ತು ನಕ್ಕರು. ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಮನೆಯೆದುರು ಥರಥರದ ರಂಗೋಲಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ’ಹ್ಯಾಪಿ ನ್ಯೂ ಯಿಯರ್ 2013’ ಎಂದೆಲ್ಲ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಬರೆದುಕೊಂಡು ಸಂಭ್ರಮವಾಗಿದ್ದರು. ಈವತ್ತು ಎಂದಿಗಿಂತಲೂ ಮಂಜಿನ ಮೋಡಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಕಲ್ಲುಬೆಟ್ಟಗಳೆಲ್ಲ ಮರೆಯಾಗಿಹೋಗಿ ಕಣ್ಣೆದುರಿಗಿನ ಎಲ್ಲವೂ ಕನಸೊಂದರ ಹಾಗೆ ಅರೆಬರೆಯಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣದ ಸೂರ್ಯ ಮೇಲೇರಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಎಂಬ ಗಲಿಬಿಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದ. ನಾನು ಚಳಿಯಲ್ಲೂ ಯರ್ರಾಬಿರ್ರಿ ಬೆವೆತುಕೊಂಡು ಹಲ್ಲುನೋವಿಲ್ಲದ ಚಳಿಗಾಲದ ಮುಂಜಾವಕ್ಕೆ ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಶುಭಾಶಯ ಹೇಳಿದೆ.

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: amritray.com