ಪಡಖಾನೆಯ ಹುಡುಗಿ: ನಗು ಮತ್ತು ಸರಳ ಬದುಕು

ಕೊರೆಯುತ್ತಿದೆ ನಿನ್ನುಸಿರು, ಸೀಳುತ್ತಿದೆ.

ಬಾರದ ನಿದ್ದೆಯ ಆವಾಹಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ
ಎಂದು ತಪಸ್ಸು ಮಾಡಿದರು ಬಿಡವು
ನಿನ್ನ ಅದೃಶ್ಯ ಸುಳುಹುಗಳು.
ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅರಳಿರುವುದು ಮುತ್ತುಗದ ಹೂವುಗಳೊ
ನನ್ನ ಮೇಲಿನ ದಿವ್ಯದ್ವೇಷವೊ?

***

ಮತ್ತೆ ಮರಳಿದ್ದೀ, ಎಂದಿನಂತೆಯೆ ವರುಷಗಳ ಬಳಿಕ
ಈಗ ನೆರಳುಗಳಿಲ್ಲ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಡಿ.
ಅವು ಅಂದೇ ಇಂಗಿ, ನೀಗಿ ಹೋದವು
ಎಂದಿದ್ದೆ, ಈಗ ಹೊರಳಿಸದಿರು ಅವನ್ನು
ಕಾಣಲು ಬಿಡು, ದೀರ್ಘವಾಗಿ
ಈ ಬಾರಿ ಉಸುರದಿರು ನಿನ್ನ ಸುಳ್ಳುಗಳನು

***

ನೀನು ಈ ಗಾಜಿನ ಹೂಜಿಯಲಿ ತುಂಬಿರುವ
ಹೊನ್ನಬಣ್ಣದ ವಿಷವಿಪ್ಲವ.
ಗಂಟಲು ಸುಟ್ಟರೂ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ, ಗುಟುಕರಿಸಲೇಬೇಕು
ಅಮೇಲಿನ ಭ್ರಾಂತ ಸ್ಥಿತಿಯಲಿ ನೇವರಿಸಲೇಬೇಕು
ನೀನು ಕರುಣಿಸುವ ಅದ್ಭುತ ಕತ್ತಲೆಯನು
ದಹಿಸಲೇಬೇಕು, ಬೆಂದು ಕರಕಾಗುವತನಕ.

***

‘ಎಲ್ಲವೂ ಸರಳವಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇಕೆ?’
ಎಂದು ಒರಲುವವನಿಗೇನು ಹೇಳಲಿ?
ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಸರಳ. ಸರಳಕ್ಕಿಂತಲೂ.
ಅವರು ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟುವರು ನನಗೆ. ನಾನು ನಗುವೆ.
ಅವರು ನುಂಗಿ ನೊಣೆಯುವರು. ನಾನು ನಗುವೆ.
ನೀನು ಮರೆಯುತ್ತ ಹೋಗುವ ಘಳಿಗೆಗಳಲ್ಲೂ ನಾನು ನಗುವೆ.

Pic courtesy: ‘Girl with Mandolin’ by Pablo Picasso